منوچهر مطيعي تهراني گويد:
لاله عباسي گلي است اهلي و
خانگي و در مقابل آفات بسيار مقاوم که گل هاي شيپوري سرخ و سفيد و
بنفش آن هنگام غروب آفتاب باز مي شود و به وقت طلوع سپيده صبح پژمرده
مي گردد. لاله عباسي گلي است زيبا که عمري يک شبه دارد و تنها شبها مي
شکفد و با طلوع فجر مي ميرد به همين علت معبران آن را گل جوان مرگي
شناخته اند و دسته اي نيز آن را زاهدي منزوي و متقي و غمگين شناخته
اند که شب زنده داري و عبادت مي کند و بامداد از فرط خستگي و بي خوابي
به خواب مي رود که اين خواب را نيز عرفا( خواب قيلوله) مي گويند.
خوابي که بامداد بعد از عبادت و شب زنده داري و نماز شب حاصل مي شود.
لاله عباسي از نظر احساسي و عاطفي گل خوبي نيست و از دسته گل هاي شاد
محسوب نمي گردد و چنان چه در خواب ببينيد که در خانه شما بوته اي لاله
عباسي روئيده غمگين و افسرده مي شويد. اگر از زاويه بهتري بخواهيم
نگاه کنيم وجود لاله عباسي در خانه بيننده خواب نشان آن است که از نظر
مذهبي و تکاليف شرئي کمبودهائي هست که بايد جبران شود. اما همان طور
که گفته شد لاله عباسي گل جوان مرگي و غم و انددوه است. گل شب و گل
تاريکي و ظلمت است. اگر کسي گل لاله عباسي در خواب به شما بدهد همان
معني است که شما گلي به ديگري بدهيد و در هر حالت تحفه غم و سوگواري
است. اين گل چون از شاخه جدا شود بلا فاصله پژمرده مي شود و از بين مي
رود تعارفش در خواب به هيچ وجه دل پذير نيست و ديدن بوته آن در خواب
بهتر است.
|