محمدبن سيرين گويد:
خوردن شربت، چون به طعم شيرين بود و
خوشبوي بود، مثل شربت سيب و شربت انار، بر شش وجه باشد. اول: پاكي
دين. دوم: منفعت. سوم: علم مفيد. چهارم: عمردراز. پنجم: عيش خوش. ششم:
ذكر حق تعالي. اما شربتهائي كه ناخوش باشد، مثل شراب ريواس و ليمو و
نارنج و آن چه بدين ماند، دليل غم و اندوه باشد و شربتهائي كه به طعم
تلخ باشد و به بوي ناخوش، مثل شربت زرنا وشربت مورد و غيره، دليل بر
منفعت بود از دنيا و آخرت و شربتهائي كه از بهر دارو خورند، دليل بر
خير و صلاح دين و دنيا بود.
منوچهر مطيعي تهراني گويد:
کلمه کلي شربت ها اين است که
اگر به طعم شيرين و به بوي خوش و به رنگ طبيعي باشند مال و سلامت و
رفاه و فرح و شادي است. چنانچه مايعي به نام شربت در خواب ببينيم و
بچشيم اگر شيرين باشد تعبير همان است که گفتيم ولي اگر طعم ترش و تلخ
و گس يا هر طعم غير شيرين داشته باشد اندوه و رنج است و خبري است که
خواب ما از کسالت و گرفتگي خاطر مي دهد. در مورد رنگ شربت ها نيز حکم
همين است که اگر به بوي زننده باشند کينه و نفرت تعبير مي شود. رنگ
هاي غير طبيعي نيز خوب نيستند.
|