گاهی برخی از آثار سینمایی که به مرحله تولید می رسند، به جهت حضور عوامل حرفه ای چه در پشت و جه در مقابل دوربین ، چنان هیجان انگیز به نظر می رسند که انتظارات را به شدت افزایش داده و مخاطبین زیادی را به سمت خود جلب می نمایند اما نتیجه کار تفاوت فراوانی با آنچه که پیش بینی می شد دارد. یکی از مشهورترین این موارد مربوط به فیلم « توریست » با بازی جانی دپ و آنجلینا جولی به کارگردانی فلوریان هنکل فان دانرسمارک ( کارگردان فیلم « زندگی دیگران » ) می باشد که علی رغم انتظار فراوان مخاطبان سینما، یک شکست فاجعه بار بود و به سرعت نیز فراموش شد. فیلم « آرامش » نیز وضعیت مشابهی دارد و می تواند به خوبی یادآور خاطرات این فیلم برای علاقه مندان به سینما باشد.
داستان فیلم درباره مردی به نام بیکر ( متیو مک کانهی ) است که کسب و کارش را از طریق قایقی که به آب می اندازد می گذراند. زندگی بیکر چندان مناسب نیست و حتی رابطه عاطفی اش نیز وضعیت مساعدی ندارد. در این وضعیت ناگهان سر و کله کارن ( آن هاتاوی ) پیدا می شود. معشوق سابق بیکر که به سراغ او می آید تا بتواند گره ای ترسناک از زندگی او باز نماید. کارن از بیکر می خواهد در قبال دریافت مبلغ هنگفتی، او را از شر همسرش فرانک ( جیسون کلارک ) خلاص نماید اما...
« آرامش » را استیون نایت نوشته که بیشتر او را به جهت نوشتن فیلمنامه های شاخصی از جمله « قول های شرقی » به خاطر می آوریم. نایت در جدیدترین تجربه کارگردانی خود سعی کرده فضای سینمای نوآر را به تصویر بکشد و از المان های این ژانر بر روی پرده نقره ای استفاده نماید. اقدامی که حداقل بر روی کاغذ می تواند جذابیت های فراوانی داشته باشد و از سیاهی شب گرفته تا توطئه و مرگ و پیچش های داستانی، مخاطب را به سالهای دور سینما و اوج محبوبیت ژانر « نوآر » ببرد. اما آنچه که نایت سعی در ترسیم آن داشته، چنان شلخته و عجیب و غریب است که حتی نمی تواند ساختار یک فیلم داستانی را بصورت ساده روایت کند.
در « آرامش » مشکلات فراوانی به چشم می خورد. از دیالوگ های ضعیف نوشته شده گرفته که به بطور غیرقابل باوری کلیشه ای ادا می شوند و به همراه آن حجم موسیقی فراوان استفاده می شود تا مجموعه ای از فلاشبک های بی استفاده و زائد که ضرباهنگ فیلم را دچار اشکال می کنند، از ایرادات بزرگ فیلم جدید استیون نایت می باشد که رویت آن در اثری که این کارگردان ساخته، کمی عجیب و غیرمنتظره به نظر می رسد. روند فیلمنامه چنان خسته کننده و بی جزئیات است که خیلی زود تماشاگر را از خود می راند و تمرکزش را از فیلم سلب می کند. در فیلم شخصیت های زیادی نیز وجود دارند که فلسفه حضورشان در مقابل دوربین بیان دیالوگ های فلسفی بی کارکرد است که ارتباطی با روند قصه ندارد و مانند وصله ای با رنگ متفاوت بر پیکره داستان می باشد.
تعلیق در فیلمنامه نیز با ایرادات فراوانی مواجه هست. استیون نایت در « آرامش » مخاطب را با جزئیاتی مواجه کرده و در ادامه پیچیدگی هایی بر آن می افزاید تا بتواند در فصل نهایی، مخاطبش را غافلگیر نماید. اما مشکل اینجاست که این گره افکنی های به حدی ناکارآمد و مجهول هستند که به نظر نمی رسد نیازی به وجودشان در داستان بوده باشد. در واقع در اینجا مخاطب با گره هایی مواجه می شود که فاقذ جذابیت های سینمایی است و به اجبار و قرارداد در داستان قرار گرفته اند تا بتواند ذهن مخاطب را به چالش بکشد؛ هرچند که مخاطب خیلی زودتر از آنچه که سازندگان انتظار دارند معادلات را حل می کند و خود فیلم هم در نهایت چندان صبور نیست و خیلی زودتر حقیقت را آشکار می سازد تا اندک جذابیت تماشای اثر نیز از بین رود!
متیو مک کانهی ثابت کرده که می تواند هر اثر ضعیفی را به سطح قانع کننده ای برساند که تماشاگر را پس نزند اما حتی او هم در اینجا نمی تواند کاری از پیش ببرد. شخصیت پردازی ضعیف بیکر و مجهول ماندن بخش بزرگی از موجودیت او در تصمیماتی که می گیرد، باعث شده حتی مک کانهی هم در ایفای نقش دچار ضعف شود. دیگر نقش آفرینی ضعیف فیلم متعلق به آن هاتاوی است که اصولاً هرگز بازیگری نبوده که بتواند از پس خباثت و دلبری پلیدانه برآید! هاتاوی و مک کانهی بازیگران با استعدادی هستند اما در اشتباه ترین جایگاه ممکن قرار گرفته اند.
ژانویه ماهی است که معمولاً استودیوهای هالیوودی آثاری را که تولید کرده اند و نمی دانند در چه مقطعی از سال می بایست روانه سینما نمایند را اکران می کنند تا از شر آن خلاص شوند! « آرامش » استیون نایت نیز چنین وضعیتی دارد. فیلمی آشفته و ضعیف که احتمالاً خود تهیه کنندگانش هم می دانستند که امکان رقابت آن با هیچ اثر مهمی در سال وجود ندارد از این جهت در ماه ژانویه آن را اکران کرده اند تا با رقبای کم نام و نشان تر خود رقابت نماید. « آرامش » نه تنها نمی تواند به ژانر « نوآر » نزدیک شود بلکه حتی نمی تواند یک فیلم قابل قبول باشد که برای تماشا مخاطب را آزار ندهد. « آرامش » تنها چیزی که از مخاطب می گیرد " آرامش " است!
منتقد : میثم کریمی
سایت " مووی مگ "
آرامش (Serenity)
کارگردان : Steven Knight
نویسنده : Steven Knight
بازیگران :
Matthew McConaughey...Baker Dill
Anne Hathaway...Karen Zariakas
Diane Lane ...Constance
Jason Clarke...Frank Zariakas
رده سنی : R (مناسب برای افراد بالای 17 سال)
ژانر : درام
زمان : 106 دقیقه
